Aflevering 4 – 26 mei
Ciao, Da Merisi
Als je een zaak binnenkomt om de Kunstroute aan te kondigen, kijk je om je heen alsof je het huis van een ander binnen stapt en je te gast bent bij iemand.
Dat hadden Susan en ik toen we het Italiaanse restaurant Da Merisi binnen stapten.
De ontvangst was zo warm, de pogingen om elkaar te verstaan zo hartstochtelijk ook omdat we ons beiden met het Engels moesten behelpen.
Het waren broer en zus, als ik me niet vergis waarbij zij Engels met ons sprak en ik met hem Italiaans deels in gebarentaal en probeerde te praten over film, zijn grote liefde en de mijne. Hij vertelde dat hij electronische muziek speelde op een keyboard.
Het decor waarin het zich afspeelde, doet misschien denken aan een kantine, een keuken waar het alleen maar gaat om de liefde waarmee er gekookt wordt en niet om de inrichting en je dus gewoon aanschuift aan de keukentafel.
Ik dacht gelijk aan hoe hier Hans Franse zijn gedichten in het Italiaans zou kunnen voordragen en er objecten van Mathilde Zijp aan de muur zouden hangen.
Ik zag die avonden al voor me, de opera zou niet ver weg zijn, en er zou een sfeer zijn waar je in terecht kunt komen op vakantie en het even niet meer weet en je je mee laat slepen door een gevoel, een ingeving.
De afgelopen week was Da Merisi gesloten en dat vond ik al vreemd en toen ik de zaak deze week wel open zag, vertelde de vrouw me dat haar broer al terug was naar Italië en zij zou volgen.
Ik heb mijn droom over Da Merisi gedroomd over dat mooie plekje op de Denneweg en laat mijn dromen meegaan met hun naar Italië .
Ik heb haar de hand gedrukt en haar en haar broer het beste gewenst:
Ciao, Da Merisi